Centralizm demokratyczny
Artykuł 3 konstytucji Związku Radzieckiego: Organizacja i działalność państwa radzieckiego jest zgodna z zasadą centralizmu demokratycznego: wybieralność wszystkich organów władzy państwowej od najniższych do najwyższych, ich odpowiedzialność przed narodem, mocy wiążącej decyzji organów nadrzędnych dla organów niższego szczebla. Centralizm demokratyczny łączy jednolite kierownictwo z inicjatywą twórczą, z odpowiedzialnością każdego organu państwowego i każdej osoby urzędowej za powierzoną sprawę – Konstytucja ZSRR, Moskwa, Kreml, 7 października 1977 r.
Co ciekawe, centralizm demokratyczny, był odpowiedzią na realne oczekiwania społeczeństwa sowieckiego. Tak samo wówczas, jak i obecnie – sowiecka mentalność oczekuje od liderów silnie sprawowanej władzy, z dużą odpowiedzialnością jednej centralnej partii za kontrolowanie wszelkich możliwych organów wszystkich trzech władz. Społeczeństwa sowieckie nie znoszą pluralizmu prowadzącego do sporów, wieloetapowej weryfikacji prawa, systemu kontroli i nadzoru różnych władz w Państwie. Zamiast tego oczekują odpowiedzialności i decyzyjności jednej partii, najlepiej jednego człowieka. Przykładowo, Rosjanie cenią silnego prezydenta, który odpowiada za wszelkie sprawy państwowe. Społeczeństwa sowieckie preferują silny model władzy ponad dyskusjami grup ścierających różne interesy. Idealnym modelem dla krajów sowieckich jest centralizm demokratyczny – odpowiedzialność i decyzyjność jednego człowieka.